Flora naczyniowa Pojezierza Myśliborskiego...

Szata roślinna na obszarze Polski, w wyniku działalności człowieka (począwszy od neolitu), uległa znacznym przekształceniom. Przejawia się to przede wszystkim w odlesianiu dużych obszarów pod uprawy i zabudowę, ale również w zmianach hydrologicznych i glebowych. Przemiany flory i roślinności następują obecnie bardzo szybko ustępują gatunki wrażliwe na zmiany środowiskowe, a rozprzestrzeniają się rodzime gatunki pospolite, ubikwistyczne oraz taksony obce, w tym inwazyjne.
Północno-zachodnia Polska jest obszarem zróżnicowanym i relatywnie dobrze zachowanym pod względem przyrodniczym. Rozległe kompleksy leśne, liczne mokradła i torfowiska, ekosystemy jeziorne i rzeczne, w tym wielkiej rzeki Europy Środkowej, Odry, o naturalnym charakterze ujścia, oraz urozmaicony krajobraz młodoglacjalny zwracały od dawna uwagę badaczy. Dane florystyczne były zbierane na tym terenie od XVIII wieku, najpierw przez botaników i przyrodników niemieckich, a po roku 1945 polskich (Ziarnek i in., 2003; Ziarnek, 2012). Spośród publikacji przedwojennych należy tu szczególnie wymienić prace G.G.J. Homanna (18281835), W. Libberta (1927, 1930, 19321933a, b, 1938c, 1941), E. Holzfussa (1924, 1925, 1933, 1937) i W. Mllera (1911). Po 1945 roku ukazało się bardzo wiele doniesień i opracowań florystycznych i fitosocjologicznych różnych obiektów, najczęściej terenów chronionych, ale tylko nieliczne regiony doczekały się opublikowania kompletnej flory naczyniowej, są to Puszcza Bukowa (Celiński, 1964), wyspy Wolin i Uznam (Piotrowska, 1966), Wyspa Chrząszczewska (Ćwikliński, 1988), Zaodrze (Zając i in., 1993) oraz Iński Park Krajobrazowy (Więcław, 2006).