"Kubuś". Pancerka Powstańczej Warszawy

6 sierpnia 1944 roku Dowódca Armii Krajowej wysłał do Sztabu Głównego Polskich Sił Zbrojnych w Londynie depeszę o uruchomieniu przez oddziały podległe mu w Warszawie 5 czołgów i liczbę tę można określić jako prawdopodobną. W czasie Powstania oddziały Armii Krajowej wprowadziły do walki 4 zdobyczne samochody pancerne (w tym jeden półpancerny uzyskany w lipcu, przed rozpoczęciem działań bojowych) oraz jeden improwizowany Kubuś. Kubuś, zbudowany przez powstańców dzielnicy Powiśle jako wóz desantowy, przeznaczony do szturmu na niemieckie punkty oporu, był wynikiem rozpaczliwych poszukiwań realnych środków bojowych, wzmacniających działania słabo uzbrojonych żołnierzy. Decyzja o zbudowaniu wozu pancernego została podjęta na Powiślu, w dowództwie Grupy Krybar. Koncepcja jednak powstała w elektrowni, gdyż to jej załodze najbardziej dawali się we znaki Niemcy ostrzeliwujący Powiśle. Myśl towarzysząca przy budowie Kubusia w głównej mierze skierowana była na planowany atak na Uniwersytet. Improwizowana pancerka uzbrojona była w karabin maszynowy produkcji radzieckiej, miotacz ognia oraz broń ręczną załogi, a jego pancerz miał stanowić osłonę dla szturmujących powstańców.