Śladem zwierząt. O dochodzeniu do siebie

Oto kolejna książka, którą Profesor Tadeusz Sławek pisze po swojemu: bez tytułów rozdziałów, bez porządkujących punktów i podpunktów, unikając definiowania i wyrokowania. Daje się prowadzić przeróżnym tekstom: drąży zdania z Brocha i Kafki, z Rilkego i Owena, z Szekspira i Camusa. Tytuł jego eseju filozoficznego, Śladem zwierząt. O dochodzeniu do siebie, wytycza kierunek refleksji. Zamiast tropienia zwierząt mowa jest o wędrówce ich śladami w poszukiwaniu istoty człowieczeństwa. Kto jednak szuka odpowiedzi na pytanie, kim jest człowiek, musi najpierw zmierzyć się z myślą o przemijaniu. Książka wskazuje na konieczność poszukiwań reszty człowieczeństwa tam, gdzie ludzie funkcjonują jak maszyny, a życie staje się towarem. Sławek dowodzi, że tylko poza sferą kultury i cywilizacji, godząc się ze swoją zwierzęcością, w którą wpisana jest śmiertelność, możemy żyć i kochać prawdziwie po ludzku.
Można powiedzieć, że esej O dochodzeniu do siebie to bajka zwierzęca au rebours. Każdy powinien sam zmierzyć się z jego kusząco migotliwym, dalekim od jednoznaczności przesłaniem. Trudno, żeby nie było ono podatne na różne interpretacje, skoro ambiwalentna jest przede wszystkim wiodąca fraza książki: jak zwierzę. Wielokrotne zwroty sprawiają, że zmieniają się wyglądy rzeczy, a słowa nabierają nowych znaczeń.
Fragment recenzji prof. dr hab. Małgorzaty Grzegorzewskiej