Wierszowe filtry poetyckiej tożsamości...

Monografia Anny Trykszy stanowi niewątpliwie ważne uzupełnienie refleksji nad wierszem wolnym - nie tyle w aspekcie teorii wiersza, co jego wyrafinowanych użyć. Skoro jednak - jak we współczesnej fizyce - zaciera się granica między teorią a eksperymentem, to należy podkreślić dużą wartość książki także w odniesieniu do badań wersologicznych, językoznawczych analiz literatury czy też do dyskursu poetologicznego.
Szeroki gest narracyjny wywołany bardzo rozbudowanym kontekstem antropologicznym (ale też filozoficznym, teoriopoznawczym, filologicznym), choć każe dokonać wyboru, to jednocześnie pozwala na zarysowanie mapy wątków kluczowych. W odniesieniu do tej mapy Autorka konstruuje swój wywód, tłumacząc osobliwości formy wierszowej w konkretnym poetyckim użyciu. Jednocześnie wybrane przykłady idiopoetyk pozwalają na oryginalną i cenną egzemplifikację, która w postaci intelektualnego kondensatu daje czytelnikowi (badaczowi, koneserowi) profesjonalny ogląd problemów wynikających ze współczesnych adaptacji formy wierszowej. Filtry właśnie, a więc funkcjonalizowane układy elementów, które fundują skomplikowane mechanizmy semantyczne, owokują przy tym perspektywę antropologiczną, która właśnie w wierszu ma swoje ważne parametry.