Liryka Mickiewicza. Uczucia. Świadectwa. Ekspresje

Praca powstała z okazji 220. rocznicy urodzin Adama Mickiewicza. Tom zawiera prace poszukujące w liryce Mickiewicza nowych interpretacji oraz kontekstów egzystencjalnych, aksjologicznych i podmiotowych. Artykuły stanowią świadectwo współczesnych tendencji interpretacyjnych i metodologicznych, preferowanych przez dzisiejszych badaczy. Autorzy starają się opowiedzieć na pytanie, jak wiersze Mickiewicza kodyfikowały dynamikę różnorakich przemian i różnie pojmowanych transgresji oraz czym jest poezja twórcy Dziadów dla współczesnego odbiorcy.
Adam Mickiewicz w świadomości kolejnych pokoleń odbiorców jest przede wszystkim autorem wierszy, "wzorem poety doskonałego". Paradoksalnie trudno jednak, o czym wie każdy badacz romantycznej twórczości, pisać o jego wierszach, już choćby ze względu na nieostrość kategorii liryki w odniesieniu do tekstów romantycznych. Mimo to w niniejszym tomie pragniemy poddać namysłowi badawczemu i czytelniczej refleksji utwory klasyfikowane potocznie jako wiersze - i te pisane jako samodzielne teksty, i te wprowadzane przez poetę w obręb innych utworów. Jeśli uznamy za nadal aktualne słowa Czesława Zgorzelskiego o tym, że "liryka stanowi najczulszy sejsmograf przemian, zarówno w widzeniu świata, jak i w poszukiwaniu nowego wyrazu poetyckiego", to chcemy dziś pytać, jak wiersze Mickiewicza kodyfikowały dynamikę różnorakich przemian i różnie pojmowanych transgresji? Czym są wiersze Mickiewicza dla współczesnego odbiorcy? Które teksty uznać można za liryczne, które zaś nie? Okazuje się bowiem, że utwory, które weszły w krwiobieg polskiej kultury, utwory dobrze znane, wielokrotnie cytowane, owe użyjmy sformułowania Ernesta Renana "niewyczerpane źródła zmartwychwstań", mają zadziwiającą właściwość, którą określić można jako permanentną otwartość interpretacyjną.
Andrzej Fabianowski, Ewa Hoffmann-Piotrowska