Z historii antyleksykografii

Autor omawia słowniki z założenia nieobiektywne, niesłużące celom informacyjnym ani dokumentacyjnym, lecz czystej zabawie, refleksji lub perswazji. Utwory takie określane tu jako antysłowniki są przeznaczone do lektury, a nie do szukania informacji, w ich ocenie mniej liczy się wierność w opisie faktów niż pomysłowość, oryginalny styl, walory estetyczne. W niektórych przeważa humor i satyra, w innych elementy perswazyjne lub refleksyjne. Jedne są narzędziem krytyki lub walki, inne służą tylko rozrywce i zabawie. Dzięki tym cechom antysłowniki zbliżają się do utworów literackich i publicystycznych. Charakteryzując antysłowniki, autor porusza także wiele kwestii związanych ze zwykłymi słownikami, w których te anty- przeglądają się jak w krzywym zwierciadle.
Książka jest pierwszym polskim opracowaniem tematu, obejmuje systematyczny przegląd antysłowników polskich od początku XVII wieku po drugą dekadę wieku XXI i kilku obcych, należących do klasyki gatunku.