Dziwna przyjaźń

Napisałam te opowiadania zmyślą, by coś ocalić, przypomnieć oczymś, co na naszych oczach traci znaczenie, odchodząc wmroczną nicość.
Mówię wnich własnym głosem, tak jak umiem, otym, co mi się podoba, co mnie męczy, oczym nie mogę przestać myśleć. To jest jak odkrywanie siebie coś, czego nigdy nie robiłam. Myślę, że stało się tak, ponieważ uwierzyłam wsiłę marzeń, wyobraźni iprzyjaźni.
Drodzy Czytelnicy, Was też do tego zachęcam. Może to nie tylko moja historia?
Jestem architektem idziennikarką, aco najważniejsze szczęśliwą matką ibabcią.
Wszóste urodziny mojej wnuczki Zosi zaprosiłam dzieci do Krainy Niekończącej się Bajki. Mali bohaterowie mojej pierwszej książeczki biegli przodem. Różowy Pinokio cieszył się na samą myśl ospotkaniu zWielką Przygodą, mocno trzymając za łapkę pluszowego przyjaciela oczarnych oczach zguzików.
Będziesz za nimi tęsknić? spytałam kiedyś moją wnuczkę.
Weź się wgarść, babciu! Ja też chciałabym mocno przytulić Różowego Pinokia, ale nie powinien zostawiać Misia samego. Przyjaźń jest warta najwięcej powiedziała, unosząc rozmarzony wzrok ku niebu.