Opowiadania przy ginie z tonikiem

No więc przyjechali do mnie do domu i mówią mi:

Pana przerasta pisanie czegoś dłuższego! To, co pan robi, jest godne politowania. []

chociaż jeden dłuższy tekścik? Da pan radę?

Słuchaj pan, najdłuższy, jaki mam, to ten, o tu. Dopiero był trudny do napisania! Gdy coś

mi wychodzi za długie, od razu to porzucam. Rozumiesz pan? Co?

I właśnie dlatego prezentuję to, co następuje.

Opowiadania przy ginie z tonikiem to klasyka portugalskiej literatury z pogranicza

surrealizmu, pełna czarnego humoru i sarkazmu. Zbiór wciąż na nowo odczytywany w

swojej ojczyźnie, nigdy wcześniej nie wyruszył na poszukiwanie zagranicznych czytelników

aż do momentu, gdy grupa przyjaciół i miłośników literatury portugalskiej z Polski dostrzegła w

nim odbicie surrealizmu pandemicznego zamknięcia, w którym akurat płynęła ich własna

codzienność. Choć odniesienia polityczne i oczko puszczone w tych opowiadaniach do

portugalskiego czytelnika lat 70. XX wieku mogą nie być już oczywiste, pozostaje niezmiennie

uniwersalne nowatorstwo kreowanych światów, konstruktów myśli i wyobraźni autora.