Wiersze na przemiał

Utwory zebrane w książce, podobnie zresztą jak przedstawiane w ostatnio publikowanych tomikach poetki (m.in. Maki, 2004; Ciebie nie ma, 2008; Szelki bezpieczeństwa 2010, wyd. drugie poszerzone 2012; Hiperrealistyczne minuty, 2011; nic, 2012; Deklinacja, 2014; Mój świat odchodzi, 2016),sytuują nas w obszarach refleksyjnego, egzystencjalnego zamyślenia nad trwałością i kruchością, zadziwienia możliwością budowania i perspektywą destrukcji, zdziwienia czynem naszym i by tak rzec czynem dokonywanym w jakimś wielkim i ostatecznym planie nie przez nas, ale z naszego powodu. To gra mikro i makroplanów sensu, którą tutaj akurat obserwujemy z przekonaniem o jednej z możliwych i koniecznych dróg wyrażenia w poetyckich ekwiwalentach, zestawianiu słów odległych a nagle współbrzmiących, innym razem bliskich i od razu umykających przed sobą, rezygnujących z kulturalnego sąsiedztwa (jak w przypadku płomiennego ptaka z metalowym bzem w dziobie / który macha skrzydłami czarnymi jak noc). Ze względu na te możliwości osobne, osobiste i osobliwe właśnie poezja odgrywa rolę szczególną.