Zielone pola

Zielone pola Mariana Kisiela mogą zaskakiwać. Nie jest to kolejny zbiór wierszy. A przecież w ostatnich latach poeta przyzwyczaił nas już do regularnego publikowania tomików poetyckich, którymi zdawał się odmierzać upływający czas, będąc twórcą wyjątkowo wrażliwym na jego niszczycielskie działanie. Wypada przypomnieć, że od momentu opublikowania debiutanckiego tomu Nie śnijcie mnie w waszych snach ogłosił już trzynaście tomów swoich wierszy, ukazały się również dwa wybory jego poezji, w tym jeden autorski, a nad koncepcją i układem jednego czuwał inny śląski poeta Andrzeja Szuba. W Zielonych polach Kisiel sięgnął po prozę poetycką, choć właściwie trudno jednoznacznie rozstrzygnąć genologiczny charakter tekstów zamieszczonych w najnowszej książce. Zaproponowany termin wydaje się po prostu najbardziej bezpieczny, będąc także wygodnym punktem odniesienia dla poczynienia kilku uwag dotyczących tego zbioru.