ZOEpolis. Budując współnotę ludzko-nie-ludzką

"ZOEpolis" to wyobrażona wspólota ludzko-nie-ludzka, w której rośliny, zwierzęta, grzyby, mikroorganizmy uczestniczą w projektowaniu wspólnego, materialnego otoczenia. Jest to także projekt poświęcony stwarzaniu warunków do zaistnirnia takiej społeczności. W książce humanistki, projektantki, architekci, prawniczka, kuratorka i artystki zastanawiają się, jak mogłaby ona wyglądać i jak mogłaby być zorganizowana. Jest to ćwiczenie w projektowaniu jak najbardziej realnej utopii, w żądaniu niemożliwego, a jednocześnie przewodnik po zakamarkach owego "ZOEpolis", gdzie między kostkami brukowymi rośnie babka lekarska, a muszki owocówki dostają swoją własną porcję wina w bezpiecznym naczyniu.